Retroperspective
2017
The series Retroperspective arose from the longing for serenity, inner peace and the idea of letting go. Birth and death are perhaps the only real moments in life where this absolute serenity is present. During those times, maybe only for a split second, it is all about you, outside influences such as religion, political beliefs, or origin are of no meaning. It’s that brief moment of time wich intrigues me, I want to capture, frame and stage it. I find it reassuring that there will be a moment in life that you will reach that state of mind.
For the series Retroperspective I portrayed over 80 people in a serene as possible setting, the babypowder gave the extra push for the right emotion, an association with the casual infancy. Once the area was peaceful enough, it was like modeling sculptures, the models became anonymous and I could search for the state of enlightenment. After eighteen months surrounding myself with these portraits, I’ve put them on wood in collage form, a retropersepective to
the project as a whole and the individual portraits on it’s own, in which they each came back to life and surrounded me with that same serenity.
Although Retroperspective could be associated with death, It is more an expression of life for me, at the end of which we reach a state of mind I long for; a form of omniscience and inner peace.
De serie Retroperspective is ontstaan vanuit het verlangen naar sereniteit, innerlijke rust en het idee van loslaten. Geboorte en dood zijn misschien wel de enige echte momenten in het leven waar deze absolute sereniteit aanwezig is. In die tijd, misschien maar voor een fractie van een seconde, draait het allemaal om jou, invloeden van buitenaf zoals religie, politieke overtuigingen of afkomst hebben geen betekenis. Het is dat korte moment dat me intrigeert, ik wil het vastleggen, inlijsten en ensceneren. Ik vind het geruststellend dat er een moment in je leven komt dat je die gemoedstoestand bereikt.
Voor de serie Retroperspective heb ik ruim 80 mensen geportretteerd in een zo sereen mogelijke setting, de babypoeder gaf net dat extra duwtje in de rug voor de juiste emotie, een associatie met de nonchalante kindertijd. Toen het gebied eenmaal rustig genoeg was, was het alsof ik sculpturen boetseerde, de modellen werden anoniem en ik kon zoeken naar de staat van verlichting. Na anderhalf jaar mezelf omringd te hebben met deze portretten, heb ik ze in collagevorm op hout gezet, een terugblik op
het project als geheel en de individuele portretten op zich, waarin ze stuk voor stuk weer tot leven kwamen en me omringden met diezelfde sereniteit.
Hoewel Retroperspective geassocieerd zou kunnen worden met de dood, is het voor mij meer een uitdrukking van het leven, aan het einde waarvan we een gemoedstoestand bereiken waar ik naar verlang; een vorm van alwetendheid en innerlijke rust.
